Zondag 2 juli was de feestelijke opening van de eindexamenexpositie 2023. De diplomering van de dertien Master 2-studenten werd in bijzijn van familie en vrienden gevierd in de Martinikerk en in Kunstlievend Genootschap Pictura.
Links Anuschka de Smidt met naast haar op een rij de dertien afgestudeerden
De afgestudeerden samen met de docenten die hen de afgelopen jaren hebben begeleid
Na het welkomstwoord van voorzitter Anuschka de Smidt richtten de begeleidende docenten zich met een persoonlijk woord tot hun (ex-)studenten. Tijdens de diplomering in de Martinikerk werd voor de elfde keer de Prix de Norvège uitgereikt aan twee afgestuurde studenten. De prijs bestaat uit een reis naar de Noorse Fjorden op uitnodiging van kunstliefhebber Egbert Pijfers. De jury van de Prix de Norvège bepaalt welke studenten de prijs ontvangen en dit jaar viel de keus op Petra van der Wel en Maarten Dalstra. Jurylid Rein Pol mocht de prijs namens Egbert Pijfers uitreiken.
De winnaars van de Prix de Norvège Petra van der Wel en Maarten Dalstra met de juryleden Marein Konijn, Rein Pol, Marja Dijkstra en Xandra Donders
Na het slotwoord van Anuschka de Smidt werd de bijeenkomst in de Martinikerk afgesloten met een gezamenlijke toost op de artistieke toekomst van de kunstenaars. De studenten en genodigden hebben vervolgens een bezoek gebracht aan Pictura. Hieronder worden alle dertien kunstenaars voorgesteld.
De studenten en de genodigden bij de opening in Kunstlievend Genootschap Pictura
Wil Bartels
Wil Bartels woont en werkt in Coevorden, nabij kasteel, park en gracht. Natuur, geschiedenis en kunst hebben haar altijd geboeid en door de propedeuse Engels is daar interesse in poëzie, klassieke oudheid en kunstgeschiedenis bij gekomen. Daarna is de keuze op de opleiding tot logopedist gevallen en is zij nog steeds met plezier werkzaam in haar logopediepraktijk oonder meer vanwege haar interesse in stem, anatomie, taal en spreken. Vanaf haar vroege jeugd heeft Wil veel getekend en heeft ze diverse creatieve cursussen gevolgd, zoals schilderen, etsen en beeldhouwen. De verdieping, verbreding en inspiratie die ze zocht heeft ze gevonden bij de Klassieke Academie voor Beeldende Kunst, waar veel wordt getekend en geschilderd, maar ook veel aandacht is voor kunstgeschiedenis en grafische werkvormen. In het examenjaar heeft zij gekozen voor het stilleven, met als specialisatie de focus op citrusvruchten. Veel kunstschilders hebben in de afgelopen vijf eeuwen citrusvruchten afgebeeld en Wil vindt het een mooie uitdaging om deze op een originele manier uit te beelden, waarbij kleurenpracht en kleurinval, licht en schaduw, compositie en vorm heel belangrijk voor haar zijn. Na het examen zal Wil zich verder richten op het stilleven (tekenen, schilderen, houtsnede) en ze wil zich verder ontwikkelen in en plein-air schilderen. Daarnaast is zij van plan haar interesse in zingen en poëzie op een of andere manier te gaan verwerken in haar kunst. Naar goed voorbeeld van Vincent van Gogh, die niet alleen als schilder maar ook als schrijver, een levenslange inspiratiebron is voor Wil.
Wil Bartels, ‘Citrus in gele schaal met ogen’
Roxana Castro-Kooi
In 2000 komt de Argentijnse Roxana Castro-Kooi, geboren in Buenos Aires, voor de liefde naar Nederland en bouwt ze samen met haar man een leven op in het Groningse Haren. Als de kinderen groot genoeg zijn, besluit ze haar kunstzinnige hart te volgen en gaat ze de Klassieke Academie. In het werk van Roxana komen vele onderwerpen aan bod. Interieurs, dieren, portretten, stillevens, stadsgezichten, de zee en landschappen. Haar inspiratiebron voor de interieurs haalt zij vooral uit films en mysterieboeken. Het soort sfeer dat tussen licht en donker valt, trekt meer dan eens haar aandacht. “Ik schilder graag het moment… Iets magisch. De manier waarop het licht op een bepaald gekleurd oppervlak valt en het beschrijft, de combinatie van compositie, contrast, kleur, ritme en de tonen. Het is poëtisch. Het maakt hierbij niet uit of het om een object of een persoon gaat. Het is iets dat resoneert in mij. Ik heb het gevoel dat ik dat moment niet voorbij kan laten gaan. Het raakt mij en dat wat mij raakt wil ik kunnen vangen.” Roxana is een veelzijdig kunstenaar en haar stijl valt niet onder een noemer te brengen. Ze beheerst de fijnschilderkunst evenals de expressieve vorm en daarbij experimenteert ze ook graag. Haar realistische schilderwerk kenmerkt zich door een fijne, zachte toets. Samen met het licht, de kleur en het atmosferisch perspectief geeft dat haar werk een dromerige lading. In haar meer abstracte werk maakt ze gebruik van rollers en een paletmes om een losse expressieve verftoets te bereiken. Een andere techniek die ze beheerst is ‘fluid art’, een soort acrylgiettechniek. Bij deze techniek is ze gefascineerd door de kleurcombinaties, de natuurlijke vloeibaarheid van de verf en de dynamiek daarvan.
Roxana Castro-Kooi, ‘Waaien’
Maarten Dalstra
Als geboren Groninger (1987) woont en werkt Maarten Dalstra in Enschede. Zijn atelier bevindt zich in een oude openluchtschool waar hij het gebouw deelt met meer dan twintig andere kunstenaars. Op de bovenste verdieping van het gebouw maakt hij gebruik van de grote lichtinval en het mooie uitzicht over Enschede. Daarnaast schildert hij ook graag op locatie. Maarten schildert uitsluitend vanuit directe waarneming. Wanneer situaties een interessante kleur, reflectie, licht of chaos laten zien is dat een aanleiding om te schilderen. Ook alledaagse dingen, waar een ongetraind oog geen aandacht voor heeft. Op deze manier portretteert Maarten stad, kat, mens, afwas, rommel en vuilnisbak. “In mijn stillevens ben ik eigenlijk totaal niet geïnteresseerd in het onderwerp dat voor me ligt. Als ik bijvoorbeeld een citroen schilder, ben ik alleen maar aan het zoeken welke kleuren er nog meer in zitten behalve geel. Als je maar goed genoeg kijkt, dan valt het op dat het hele spectrum erin zit. Door middel van mijn schilderijen kan ik dat aan de toeschouwer overbrengen.” Het liefst slaat hij snel toe en vaak is een schilderij in één zitting gemaakt. Dit doet hij voornamelijk alla prima met olieverf. Hiervoor vindt Maarten inspiratie in hedendaagse plein-air schilders, zowel binnen- als buitenlandse. Op locatie schilderen vereist snel handelen, vanwege de beweeglijke aard van het licht en onderwerp. Door dit spel van schilderen en chaos ontstaat een expressief en uniek schilderij dat niet op het atelier had kunnen ontstaan.
Maarten Dalstra, ‘Kattencafé Hengelo’
Roelie Douw
Roelie Douw (Damwâld, 1985) woont en werkt in Friesland. De liefde voor het tekenen zat er van jongs af aan al in, maar haar passie voor olieverf heeft ze tijdens haar studie aan de Klassieke Academie ontdekt. De mens is altijd haar grootste bron van inspiratie geweest. Ieder mens heeft vele facetten en ze zijn niet altijd eenduidig. Door haar eigen sensitiviteit weet zij in haar portretten vaak de kern van een persoon te vangen. Haar schilderijen zijn hierdoor niet alleen gevoelig, maar stralen ook kracht uit. “Ik hou ervan als iemand in gedachten is of net even wegkijkt. Al kan een terloopse blik naar de kijker mij ook erg intrigeren. Subtiele expressies vind ik interessanter dan hele geprononceerde. Dit laat namelijk ruimte over voor het eigen verhaal van de beschouwer. Het is voor mij een manier om de kijker naar het werk toe te trekken en werkelijk contact te laten maken met de geportretteerde. Deze interactie met het schilderij is voor mij essentieel. Ik laat met het portret dat ik schilder tegelijkertijd ook een stukje van mijzelf zien.” Haar kracht ligt in het schilderen van zowel de suggestie als het detail. Ze kan daarom ook erg genieten van snelle studies die naar het leven zijn geschilderd, waarin een losse toets zichtbaar is en directe keuzes zijn gemaakt. Door niet alles uit te werken en op de juiste plek een spontane verfstreek te laten staan, krijg je een mate van realisme die verder gaat dan de werkelijkheid. Dat je dit met iets eenvoudigs als verf kunt bereiken, fascineert haar enorm. Deze manier van schilderen, evenals het spel van licht en donker, speelt een belangrijke rol in haar werk. Enkele kunstenaars die deze principes ook toepassen zijn John Singer Sargent, Anders Zorn, Ilja Repin en Valentin Serov, hun invloed is terug te zien in haar werk. Het geeft Roelie een bijzonder gevoel om deel uit te mogen maken van een eeuwenlange schildertraditie.
Roelie Douw, ‘Meisje in gebloemde kimono’
Joke Ganzevoort
Na ruim dertig jaar gewerkt te hebben als docent in het vmbo kiest Joke Ganzevoort voor de schilderkunst en volgt ze de opleiding aan de Klassieke Academie in de stad Groningen, waar zij ook woont. De roodharige Joke groeide op in een arbeidersmilieu en woonde tot haar 17e in een woonwagen. Door allerlei verhuizingen bezocht ze zes verschillende lagere scholen. Daarnaast kenmerkte haar opvoeding zich door aan de ene kant een losbandige en aan de andere kant een extreem godsdienstige component. Daardoor wist zij al jong wat het betekent om een buitenstaander te zijn. Deze achtergrond maakt dat het Realisme haar aanspreekt. Schilders die gewone mensen in hun dagelijks leven verbeelden, die de realiteit van mensen tonen die door hun sociale positie gedoemd zijn tot ‘outsiders’, schilders als Edward Hopper, Andrew Wyeth en Ilya Repin zijn hierin haar voorbeelden. Joke schildert met een directe, duidelijke toets en soms ook met paletmes. Hierdoor ontstaan krachtige schilderijen, waarin sfeer een grote rol speelt. Zij haalt haar inspiratie uit haar dagelijkse omgeving. Ze houdt van de stad en is daar dan ook vaak, zowel overdag als ’s nachts, te vinden. Haar examenwerk heeft het thema ‘Nachtelijk stadsleven’. “De stad Groningen biedt mij legio ideeën om taferelen te schilderen. De mensen in de stad, het verkeer, de natte straten en het nachtleven zijn mijn favoriete beelden. Vooral het licht/donker-spel vind ik erg boeiend. In het donker kan de verstedelijkte omgeving vervreemdend overkomen. Daarnaast is de stad een plaats van tegenstellingen. Er heerst levendigheid en er wordt gefeest, maar voor wie zich niet kan engageren in de maatschappij ligt isolement en uitsluiting op de loer. De nachtelijke stad is het toneel van de nachtwinkels, bars en restaurants, de rosse buurt, de studenten, de zwervers en het vermoeide personeel. Die realiteit van de nacht wil ik vastleggen”.
Joke Ganzevoort, ‘Geen handel’
Mark de Kok
Mark de Kok woont en werkt in Hengelo (Ov) en maakt voornamelijk figuratieve schilderijen in olie- en acrylverf. Het intrigerende en onheilspellende van het dagelijks leven probeert hij met verf te bespelen. Als kunstenaar is hij gefascineerd door de perversiteit van de onaanvaardbaarheid van het tijdelijke. In zijn enscenering gebruikt hij vaak een opvallend clair obscur en een sprankelend kleurpalet. De hier door hem gepresenteerde werken intrigeren door een bijna banale verleidelijkheid van obsceniteit.
Mark de Kok, ‘In between’
Michelle Mertens
“Mijn gevoelige en krachtige ‘ik’ komen in mijn werk samen en verbeeld ik via mijn liefde voor dieren. Dieren hebben kracht maar ook een zachte en zorgzame aard. Dit is iets wat ik herken in mijzelf en wat ik ervaar als waardevol. Dit wil ik graag in mijn werk laten zien.” Michelle Mertens (1991) wordt dagelijks geïnspireerd door dieren om zich heen. Van kinds af aan tekende zij dieren en werd na de Basisscholing van de Klassieke Academie enthousiast om zich verder te bekwamen in het schilderen en om haar teken- en schildertechnieken op een grondige manier tot ontwikkeling te brengen. Ze houdt ervan om al schetsend tot een interessante verbeelding te komen. Aan de hand van haar compositie-schetsen legt Michelle in studies de bewegingen en blikken van haar geliefde onderwerpen vast. Daarna werkt zij ze thuis, in Groningen, verder uit. In haar werk wil ze dieren in hun kracht verbeelden door hun dynamiek en karakter te schilderen. Dit doet zij door gebruik te maken van een beperkt palet en met duidelijke penseelstreken, waarmee ze het spel van licht en schaduw op de dieren weergeeft.
Michelle Mertens, ‘Eldorado’
Judith Nieuwhof
Judith Nieuwhof (Groningen, 1961) woont en werkt in Sneek. Al sinds haar jeugd tekent, schildert en boetseert zij graag dieren. Dieren kunnen haar, met hun gedrag of uiterlijk, ontroeren en blij maken en geven onvoorwaardelijke liefde. Maar Judith is niet alleen gefascineerd door de schoonheid en anatomie van fauna. Het is juist de blik van de dieren die zij schildert of boetseert: wat voelt de toeschouwer bij die oogopslag? Judith is bij de Klassieke Academie gestart op de (toenmalige) beeldhouwafdeling waar zij de Vakscholing heeft afgerond. Bij de overstap naar het schilderen verdiepte zij zich meer in de vormentaal van de mens en raakten de dieren iets meer op de achtergrond. Maar met een stevig fundament van beide opleidingen heeft zij haar ‘oude’ liefde weer opgepakt, mede ingegeven door de actuele situaties in onze maatschappij, geïnspireerd door het dier op het platteland. Het dier, dat we als vanzelfsprekend beschouwen en vaak nauwelijks zien, geeft zij in haar werk een podium: vol in het licht om ons de schoonheid ervan te tonen en te laten ervaren. Het maakt de kijker bewust van de verhouding die wij als mens met dieren hebben. Hoe zien we ze eigenlijk? Als zomaar een wezen, een voelend individu of als een product? Wat zegt ons die blik in hun ogen? Judith beheerst meerdere disciplines in de beeldende kunst en dat maakt haar tot een veelzijdige kunstenaar. Zij legt haar onderwerp graag vast met olie- en waterverf. Boetseren doet ze eerst in was en deze beelden worden daarna in brons gegoten. Of het beeld ontstaat in klei, dat wordt gebakken en geglazuurd. Maar welk materiaal ze ook gebruikt, altijd is het de blik, de ode aan het dier.
Judith Nieuwhof, ‘Op stal’
Suze Osseman
Suze Osseman woont en werkt aan de rand van Haren, vlakbij het natuurgebied de Onnerpolder. Ze vangt in haar werk wat niet direct gezien wordt, maar wel kan worden ervaren. De onderliggende laag, het onderhuidse en soms verontrustende, wordt zichtbaar door lang te kijken en te voelen. Zij haalt haar inspiratie uit de relaties tussen mensen, reizen, de natuur en haar tuin. Met een klein schetsboekje op zak maakt ze met pen en aquarel schetsjes om later uit te werken. Dromen, sprookjes, mythen en dozen vol plaatjes zijn voor haar een belangrijke bron voor onderwerpen. Door het maken van collages, ensceneringen met modellen en kijkdozen, creëert ze vervreemdende werelden die ze ‘verschildert’. Ze werkt graag met materialen die gelaagdheid hebben, zoals zelfgemaakt collagepapier of de ondergrond van een oud tuinhek. In de eindexamenserie ‘Luceferine’ neemt Suze de kijker mee in een universum, waarin nieuwe technologie en natuur samensmelten. Er wordt grond bewerkt, planten en dieren worden gekweekt in gel en er wordt gemanipuleerd met lichtgevende stoffen. Bij het afronden van de academie beschikt ze over een boekenplank vol zelfgemaakte inspiratieboeken, die de basis gaan vormen voor nieuwe creaties.
Suze Osseman, ‘Illuminate’
Inge Peeze
Inge Peeze woont en werkt in Bilthoven en voor haar betekent de Klassieke Academie een verbinding van vakmanschap in de Nederlandse figuratieve traditie met haar eigen en eigentijdse opvattingen. Zij is aangesloten bij de Kunstenaarsgroep de QuasiRealisten. Als nieuwsgierig en vragenstellend kind ontdekt Inge al op jonge leeftijd dat het leven vele raadsels kent. Tijdens haar studie Sociale Wetenschappen verdiept zij zich in psychologie, sociologie en filosofie. Maar ook na haar studie blijft zij interesse houden in deze vakken. Ondanks alle opgedane kennis zijn er altijd vragen die niet beantwoord kunnen worden. Dit vormt een inspiratiebron voor haar schilderkunst. Inge gebruikt alledaagse scènes als startpunt van haar schilderijen, die ze sterk vereenvoudigt. Haar werk is in zijn minimalistische vorm vervreemdend door de aanwezige kalmte, stilte of leegte. In deze verstilde omgeving is vaak een persoon aanwezig. Soms ook wordt de aanwezigheid op indirecte manier gesuggereerd, bijvoorbeeld door een lege stoel. De innerlijke belevingswereld van de aanwezige dan wel afwezige figuur krijgt lading door de wijze waarop de omgeving wordt weergegeven. De scene wordt door Inge zorgvuldig gecomponeerd, waardoor er een toneelachtige setting ontstaat. Soms voegt zij beeldelementen toe waarmee ze een psychologische spanning oproept. Daarbij zoekt ze naar tegenstrijdigheid, of iets dat ongewoon of wonderlijk is in de gegeven situatie. Kenmerkend voor al haar werk is een sterke vlakverdeling, geometrisch lijnenspel en krachtig kleurgebruik. De schilderijen zijn niet verhalend. Inge wil bij de toeschouwer individuele associaties oproepen met een daaraan gekoppelde emotie of gedachte.
Inge Peeze, ‘House on the water’
Pleun Procee
Pleun Procee (1989) is het liefst thuis op Terschelling. Als tienjarige verhuisde zij vanuit het westen naar het eiland. De rust, stilte en het licht van de vuurtoren ‘s nachts waren een groot contrast met het leven aan de vaste wal. Inmiddels zijn dit de grootste inspiratiebronnen in haar werk. Struinend door de duinen legt ze het landschap vast op camera en in schetsboeken om er thuis op het atelier uit te kunnen putten. Naast het weidse landschap en het bijzondere licht van het wad, kan de nacht haar ook eindeloos fascineren. Bij de overgang van dag naar nacht, wanneer de avond valt, valt de rust over het eiland. De nacht is een einde, maar ook een overgang, het moment waarop je je naar binnen keert. De melancholie van dit moment fascineert Pleun. Een achtergrond in de Psychologie maakt dat ze het menselijk element graag terug laat komen in haar werk. In haar portretten en landschappen hoopt zij de kijker ruimte te bieden, iemand te kunnen verleiden om een moment stil te staan. Fineliner is sinds jaar en dag een geliefd medium van Pleun, om er fijne tekeningen mee te maken waarin zij structuur en vorm probeert te vangen. Zachte vachten, subtiele toonverschillen in huid en prikkend helmgras; pen en inkt lenen zich hier goed voor. Aan de Klassieke Academie in Groningen is de liefde voor het schilderen in olieverf ontstaan. In haar schilderijen zijn een arcerende toets, stevige contrasten en voorliefde voor kleur kenmerkend.
Pleun Procee, ‘Toevlucht’
Marjet Visscher
Marjet Visscher (1979) schildert in olieverf en maakt grafisch werk: etsen, litho’s en houtsnedes. Opgegroeid als boerendochter in de provincie Groningen, blijft de natuur voor haar een onuitputtelijke inspiratiebron. Het liefst werkt ze in series en gaat ze een periode buiten op ontdekkingstocht. Zo kampeerde ze vorige zomer een week in de duinen om werk te maken voor een expositie in het Zandvoorts Museum en was ze de afgelopen twee jaar intensief bezig met één specifieke plek in natuurgebied Amelisweerd, waar ze een veldje met hoefbladeren ontdekte. Een groot deel van haar eindexamenwerk is gebaseerd op deze plek. Aanleiding voor een werk is altijd iets wat haar aandacht trekt en haar hart raakt. Dat kunnen de prachtige vormen van planten zijn, een bepaalde lichtval tussen en op bladeren of bomen, spannende doorkijkjes, complexe structuren, ritmes en kleuren. Die beelden ‘roepen’ als het ware om geschilderd te worden. Het is niet haar ambitie om ‘letterlijk’ te vertalen wat zij ziet, maar meer om werelden te creëren waarin mensen zich kunnen verliezen, verwonderen en kunnen (ver)dwalen. Door intensief te kijken en volledige aandacht te geven aan haar onderwerp, verliest ze eerst zichzelf en hoopt ze anderen te raken en op een nieuwe manier naar de werkelijkheid te laten kijken.In haar werk zoekt Marjet graag contrasten op, tussen abstract en figuratief, tussen licht en donker, tussen bloei en verval, tussen zachte en scherpe grenzen, tussen transparant en dekkend verfgebruik en tussen rust en dynamiek. Die contrasten maken een werk echt spannend. Net zo spannend, verwarrend, ontroerend, complex en beeldschoon als de natuur zelf.
Marjet Visscher, ‘Hoefbladwereld XXII’
Petra van der Wel
In het hoge noorden, ver weg van haar geboorteplaats onder de rook van Rotterdam, heeft Petra van der Wel (Bergschenhoek, 1958) haar thuis gevonden. Hier, te midden van schilderachtige landschappen, woont en werkt ze al vele decennia. Als beeldend kunstenaar heeft Petra een veelzijdige stijl ontwikkeld, die varieert van fijn en realistisch tot expressief en abstract. Ze laat zich inspireren door de wereld om zich heen, waar ze met haar eigen blik de essentie van haar waarnemingen en emoties vastlegt op diverse materialen. Kunst is voor haar emotie, dat zich slechts bij benadering laat vatten in woorden. Die emotie wil zij de kijker laten ervaren door haar werk. Het liefst werkt zij door het hele schilderij heen om het werk zo te laten ‘groeien’. Alles in het schilderij moet met elkaar verbonden zijn en een emotie oproepen. Het gaat haar om sfeer, het gevoel dat opgeroepen wordt, het spelen met compositie, licht-donker en kleur. Het afstudeerwerk van Petra handelt over het ‘Verleden in het heden’. Op een zinderend warme dag kwam ze bij een eenzame boerderij die lang geleden verlaten was door de toenmalige bewoners. Ook de inrichting was voor een groot deel achtergelaten. De houten strijkplank stond nog in de gang en de plafonds in kamer en keuken hingen half naar beneden. Onder deze plafonds lag de kapotte stoel op de grond. Verderop in de kamer stond een dressoir, waarop nog een mandje met spulletjes en een kussen lag. De vloerbedekking golfde onder haar voeten en pas toen zij aan het felle licht dat door de dichtgetimmerde ramen viel gewend was, zag ze de halfvergane gordijnen hangen. In de schuur stond een oude Amerikaanse auto, onder het stof, jaren geleden weggezet in een hoekje achter andere verzamelde spullen. De plek raakt haar vanwege de harde confrontatie met het verleden. De oude meubeltjes die half zijn vergaan, puur door de tijd.
Petra van der Wel, ‘Verlaten interieur’
