Zondag 29 juni was de feestelijke opening van de eindexamenexpositie 2025. De diplomering van de Master 2-studenten werd in bijzijn van familie, vrienden en andere genodigden gevierd in de Martinikerk en aansluitend werd de expositie bezocht in Kunstlievend Genootschap Pictura in de stad. Na het welkomstwoord van voorzitter Anuschka de Smidt richtten de begeleidende docenten zich met een persoonlijk woord tot hun (ex-)studenten.
Anuschka de Smidt achter het spreekgestoelte met op het podium de geslaagden
Een feestelijk moment: alle aanwezigen laten een ballon de lucht ingaan!
Tijdens de diplomering van de eindexamenstudenten werden ook de winnaars van de Prix de Norvège bekend gemaakt door de initiator van de prijs, Egbert Pijfers. De juryleden Xandra Donders, Marja Dijkstra en Marein Konijn kozen dit jaar, unaniem, voor Sacha van Aarde en Ronne van den Hurk. De prijs bestaat uit een reis naar de Noorse fjorden op uitnodiging van kunstliefhebber Pijfers.
Egbert Pijfers reikt de Prix de Norvège uit aan Sacha van Aarde en Ronne van den Hurk
Na het slotwoord van Anuschka de Smidt werd de bijeenkomst in de Martinikerk afgesloten met een gezamenlijke toost op de artistieke toekomst van de afgestudeerden en in deze nieuwsbrief stellen ze zich, in woord en beeld, voor.
De expositie met het eindexamenwerk is voor iedereen tot en met 20 juli te zien in Kunstlievend Genootschap Pictura, St. Walburgstraat 1 te Groningen. Open: woensdag t/m zondag van 13:00 tot 17:00
Sacha van Aarde
‘Het leven is een wazig gevormd web van herinneringen, stiltes, gedachten en dromen.’
Sacha van Aarde (1973) is geboren in Hilversum en opgegroeid in Naarden en Giethoorn. Vanuit het idee van persoonlijke groei volgde Sacha de Basisscholing van de Klassieke Academie. Dat gaf haar zoveel voldoening dat ze daarna besloot om de Vakscholing en de Masterscholing te gaan volgden. De vele reizen en verhuizingen in haar jeugd, een leven vol traumatische, maar ook leuke gebeurtenissen en ervaringen, inspireren Sacha om haar verhaal te vertellen. Kunst is een manier voor haar om levenservaringen te verwerken en ermee om te gaan. Sacha schildert letterlijk haar verhalen door de ruimte heen. In haar interieurs wil Sacha het leven laten zien, het menselijke zonder mens. Met compositie, sfeer, licht en het ruimtelijke wil ze het gevoel dat zich in de ruimte bevindt bij de kijker overbrengen. Door beelden van herkenning en nostalgie wordt de kijker meegenomen op haar innerlijke reis langs gevoelens van beroering, melancholie, kwetsbaarheid, eenzaamheid en verlangen. Naast interieurs schildert Sacha ook graag bloemen. Van knoppen tot volle bloei, zo laat zij op persoonlijke wijze haar groei in haar leven zien. Door met intuïtieve schildertoetsen en penseelstreken te werken geeft ze met licht en donker, contrast en kleurenspel haar gevoel en vrijheid weer en zorgt ze voor beweging, warmte, romantiek en geluksgevoel. Sacha werkt het liefst met olieverf en soms ook met gemengde technieken op paneel of linnen. Structuur, dikke en transparante lagen werken mee in het geheel, om zo diepte en dimensie toe te voegen aan haar werk.
‘Verloren gezelligheid’, Sacha van Aarde
Cecilia Bouma
‘Hoe ik de wereld om mij heen beleef en dat tot expressie laat komen, daar ervaar ik veel levensvreugde bij. Dit is iets wat ik graag met anderen deel.’
Cecilia Bouma (1972) woont en werkt in Harlingen. Naast haar kunstenaarschap geeft ze muziekles aan kinderen in het primair onderwijs. Voor haar een perfecte combinatie waarin ze het dynamische lesgeven kan combineren met de rust in het schilderen. Toch zie je haar expressieve natuur zeker terug in haar kunst. Ze schildert dier- en mensportretten met veel passie, kleur en persoonlijkheid. Haar plein-air landschappen in verf of inkt hebben een schetsmatig vlotte toets, waardoor er voor de kijker nog wat te raden overblijft. Haar hele leven is Cecilia al gefascineerd door onze mede-aardbewoners: dieren. Daarbij stelt ze zich vragen als: Waarom stelt de mens zich boven de andere soorten dieren? Omdat onze hersenen zo ver ontwikkeld zijn? Is dat werkelijk een goede reden? Een hond heeft een reukvermogen dat het onze ver overtreft, de ogen van een uil zijn tien keer beter dan die van ons. Zo hebben alle soorten een eigen specialisatie. Neemt de mens niet te veel plaats in, in de wereld? Uiteindelijk verschillen wij qua dna maar 3 tot 6% van andere diersoorten. Zoals wij dingen manifesteren in de wereld door er passie en liefde voor te voelen, zo doen andere dieren dat op hun eigen manier natuurlijk ook. Zouden wij dat kunnen zien, als we ons daarvoor zouden openstellen? Vanuit deze gedachtegang observeert Cecilia het dier en tracht ze dit op het doek te vangen. Haar fascinatie geeft ze op verschillende manieren weer. Soms met expressieve kleuren, soms met enkele rake toetsen. Mede door de compositie krijgt het dier met al zijn bijzonderheid een podium in haar werk, waardoor er – wellicht – een werkelijke ontmoeting kan plaatsvinden tussen mens en dier.
‘Vrij – in de modder’, Celicia Bouma
Yvette Hartog-van Dijk
Yvette Hartog-van Dijk (1981) haar roots liggen in Groningen maar zij is sinds enkele jaren als beeldend kunstenaar actief in Deventer, waar ze een prachtig atelier heeft in de Walstraat, op een steenworp afstand van de Bergkerk. De achtergrond van Yvette is veelzijdig: van vrije school naar topsportster in de windsurfwereld, tot eigenaar van een gerenommeerd hospitalitybureau. Toen haar creativiteit begon te knagen, besloot zij om haar kunstenaarshart te volgen. Het werd de Klassieke Academie. Een nieuwe wereld opent zich, met haar gezin als vast ankerpunt en bron van geluk. De grootste inspiratiebron is haar directe omgeving. Ze is geboeid door kinderen die opgaan in hun eigen droomwereld en omgeven zijn door de natuur. De schoon-heid in hun puurheid en onbevangenheid ontroert. Het kind in zichzelf wordt weer aangewakkerd. Het vrije, de overgave, het spontane, in het nu zijn: allemaal kwaliteiten die een kind van nature bezit en Yvette als volwassen vrouw heeft weten te behouden. Tijdens het schilderproces kan ze zich dan ook geheel verliezen en doet de ‘kinderlijke’ verwondering haar werk. Vanuit de dynamiek tussen het kind, de wereld eromheen en de kunstenaar zelf ontstaat een flow in het werk. Een ervaringsuitwisseling die zijn weg vindt in Yvettes palet wat zich kenmerkt door een helder, maar zacht kleurgebruik in combinatie met een vlotte, losse verftoets. Hieruit ontstaat een beeld waarin de omgeving met de gevoelswereld van het kind lijkt mee te resoneren.
‘Wat de zee voor haar achterliet’, Yvette Hartog-van Dijk
Hanneke van Eijk
‘Hoe ik de wereld zou willen zien’
Hanneke van Eijk is opgegroeid in Dedemsvaart. Om haar passie voor kunst te volgen, verhuisde ze op negentien-jarige leeftijd naar Groningen om te studeren aan de Klassieke Academie. Tijdens haar opleiding ontwikkelde ze een fascinatie voor het combineren van klassieke thema’s met elementen uit haar eigen fantasie. Door vervreemdende elementen in haar schilderijen te verwerken, wil ze de aandacht van de kijker langer vasthouden en aanzetten tot het fantaseren over hun eigen ideale versie van de werkelijkheid. Hanneke houdt ervan om het ‘echte’ met het ‘niet-echte’ te combineren. Daarbij laat ze zich inspireren door de speelsheid en beeldtaal van onder anderen Salvador Dali, Michael Sowa en Edwin Grissen. Ook haalt zij veel inspiratie uit fantasyseries en -films en videogames zoals Horizon, Assassin’s Creed en The Legend of Zelda, wat haar werk een mystiek karakter geeft. Om de werkelijkheid te verrijken, maakt ze onder andere gebruik van versterkte lichteffecten, kleuren en sfeer. Dit geeft haar werk een magisch gevoel, alsof niets te gek of onmogelijk is. De mens is een terugkerend thema in haar werk. Ze schildert graag modellen en portretten, omdat ze hierin de persoonlijkheden en karakters kan weergeven zoals zij die beleeft en, belangrijker nog, de eigenschappen die haar persoonlijk aanspreken. Door nadruk te leggen op bepaalde merkwaardigheden, streeft ze ernaar om de geportretteerde op een magische en unieke manier weer te geven, zodat de kijker langer geboeid blijft.
‘Rust 2’, Hanneke van Eijk
Marianne de Vries-de Groot
Marianne de Vries-de Groot (1988) woont en werkt in Meerstad, Groningen. Ze besloot haar creatieve hart te volgen en de Klassieke Academie gaf haar direct het gevoel van thuiskomen. Gedurende de opleiding duikt zij in de wereld van licht/donker, compositie, vorm en kleur en leert ze om nóg beter te kijken. Zij raakt bekwaam in het schilderen met olieverf op paneel of linnen. Ook ontdekt ze tijdens de academiejaren haar liefde voor grafische technieken, waarbij haar hart vooral ligt bij de houtreductietechniek. Een techniek waarbij de maker genoodzaakt is om te vereenvoudigen en vooruit te denken. Als beeldend kunstenaar haalt ze haar inspiratie vooral uit wandelingen in de natuur. Daar ervaart ze overgave en een sterke innerlijke rust en probeert die ervaring, de kracht, schoonheid en stilte van de natuur vast te leggen. Ze schildert graag en plein-air, zodat alle zintuigen geprikkeld worden. Ook maakt ze foto’s om thuis uit te werken tot een schilderij of een houtdruk. Naast het landschap is het schilderen van model een geliefd genre, waarbij het thema innerlijke rust ook een belangrijke rol speelt. Marianne haar inspiratiebronnen zijn onder andere graficus Gustave Baumann en de kunstschilders Hans Bayens en Jerry Weiss.
Instagram: mdgroot.art
‘Doodemanskisten’, Marianne de Vries-de Groot
Karien Hillebrands
Karien Hillebrands (1970) woont en werkt in Siddeburen in de provincie Groningen. Zij heeft na de lerarenopleiding tekenen en textiele werkvormen en de PABO, bij een kindcentrum en in het onderwijs gewerkt. Op zoek naar verdieping van haar beeldende kwaliteiten vond zij haar plek op de Klassieke Academie. Karien voelt een verbondenheid met het Groninger landschap: de uitgestrektheid van de graanakkers, koolzaadvelden, polders en kwelders. Vooral de sporen die in dit landschap ontstaan zijn door de elementen lucht en water, maar ook die door mens en dier zijn achtergelaten, pakken haar aandacht. Structuren, ritmes en kleuren van bijvoorbeeld omgeploegde akkers, boomschors, rimpelingen in het water en wuivend riet worden waargenomen door al haar zintuigen en vastgelegd op doek en papier in olieverf, maar ook in acryl, krijt, houtskool en grafische technieken. Karien zoekt de grens op tussen figuratie en abstractie. Zij houdt van experimenteren met materialen en geniet van toevalligheden. Het eigen, directe handschrift met losse toetsen in eenvoudige composities is kenmerkend voor haar werk. Met deze intuïtieve manier van werken is het niet haar doel om de werkelijkheid zo precies mogelijk weer te geven. Het gaat haar er vooral om de verwondering en de beleving te vangen van het in het moment aanwezig zijn.
Instagram: karienhillebrands
‘Boomstronk’, Karien Hillebrands
Charlot van der Hoeven
‘Met vaste hand en vrije geest, van stethoscoop tot schilderdoek.’
Charlot van der Hoeven begon ooit aan een studie gynaecologie, belandde op een filmopleiding, werd psychiater en werkt in de kinder- en jeugdpsychiatrie. Tijdens deze indrukwekkende reeks omzwervingen bleef er één constante: ze tekende en schilderde. Altijd. Overal. Op alles wat los en vast zat. Op de Klassieke Academie leerde ze technische vaardigheden. Klassieke teken- en schildertechnieken vormen de basis, maar verwacht geen brave barok. Charlot durft. Ze combineert olieverf met tape, borduursel of een verdwaalde spijker, en doet dat met zoveel flair dat het lijkt alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Haar werk is stoer, eigenzinnig en verhalend, vaak met een psychologische laag. Niet vreemd, gezien haar achtergrond. Met een scherp oog voor detail en sfeer vangt ze menselijke expressie op een manier die je aan het denken zet of aan het glimlachen. Soms allebei. Voor haar afstudeerproject schilderde Charlot een jaar lang haar geliefde, die met pensioen ging. Iedere maand een nieuw portret, telkens zorgvuldig gecomponeerd, liefdevol, intiem en met humor. Het resultaat is een boeiende serie olieverfschilderijen, ondersteund door grafisch werk in litho, ets en houtsnede. Een ode aan het leven. Charlots werk is net als zijzelf: nieuwsgierig, bruisend, onvoorspelbaar en vol lef. Ze experimenteert, maar houdt oog voor compositie en vakmanschap. Of ze nu werkt met aquarel, olieverf, guts of klei: haar stijl is raak en herkenbaar. Kortom, Charlot tekent haar weg door het leven, vol kleur en karakter. Ga er maar eens goed voor zitten, met een kop koffie, of beter nog: met een open blik.
www.charlotvanderhoeven.nl
Instagram: kanstagrum
‘Koning en koningin’, Charlot van der Hoeven
Han van der Hoeven
Han van der Hoeven is geboren in Deventer, verhuisde al vroeg naar Paterswolde en woont en werkt nu in Haren. Opgegroeid in een muzikaal en kunstzinnig gezin, raakte hij al vroeg geboeid door de kracht van beelden, zowel in de beeldende kunst als de fotografie. Na een carrière in de gezondheidszorg, als medisch specialist en wetenschapper, begon hij de opleiding aan de Klassieke Academie. Als kunstenaar wordt hij geïnspireerd door de gevoels-uitdrukking van de expressionisten en de sterke kleurcontrasten van de Canadese groep van Zeven. Met zijn werk wil Han de schoonheid van zijn omgeving laten zien, zoals planten, bomen, landschap, muziekinstrumenten, mensen of dieren. Een beeld krijgt pas vorm in het hoofd van de kijker, via een op basaal visueel niveau onbewust verwerkingsproces, dat aan de cognitieve interpretatie voorafgaat. Op dat niveau probeert hij de kijker al te leiden naar de centrale punten van het beeld, die hem zelf het meest hebben geraakt. Hij wil deze ervaring overbrengen op de kijker. Han werkt naar de werkelijkheid, op gemiddeld tot groot formaat, in olieverf en krijt (pastel). Zijn stijl omschrijft hij als expressief realistisch met een beperkte mate van abstractie, met veel contrast, kleurgebruik en diagonalen. Materiaal, verfstreken en ondergrond zijn zichtbaar aanwezig. In zijn examenwerk staat de natuur centraal, zowel binnenshuis als buiten, en de veranderingen door de seizoenen.
‘Bergenia, februari’, Han van der Hoeven
Renate Hofsteede
Renate Hofsteede (1995) woont in Vlaardingen. De klassieke schilderkunst heeft haar altijd gefascineerd, met name het genre van de dierstukken. Want, zo vroeg zij zich altijd al af, hoe is het mogelijk dat met simpele middelen als verf en penselen een geschilderd dier op doek tot leven komt? Hoe krijgt het dier op het doek een ziel en een eigen persoonlijkheid? Bij haar eindexamenwerk staan de persoonlijke ontmoetingen met dieren centraal, waarbij zij dieren weergeeft zoals zij ze ziet en ervaart. Om dit te bereiken heeft zij tijdens de Masterscholing aan de Klassieke Academie veel onderzoek gedaan naar verschillende diersoorten en hun gedrag. Eerst zijn de diersoorten ontleed tot aan hun fundament: het skelet en de spieropbouw. In het Natuur Historisch Museum (Rotterdam) maakte zij vele anatomiestudies van skeletten en schedels. In de Artis bibliotheek (Amsterdam) bestudeerde zij boeken en prenten. Daarna portretteerde zij dieren in dierentuinen, met een voorkeur voor mensapen. Zij staan met hun mimiek, het tonen van emoties in het gelaat, houding en postuur, het dichtst bij de mens. Mensapen zijn dieren waarmee de mens zich door al die herkenningen nauw verbonden kan voelen. In de dierentuin schetst Renate de dieren live, met houtskool, potlood of inkt. Kleurstudies maakt zij met pastelkrijt. Na compositieschetsen zet zij een tonale studie op, gevolgd door de schildering in olieverf op paneel of op doek. Renate schildert met een losse, expressieve toets. Naast het werken in olieverf, heeft zij ook een herkenbare eigen stijl ontwikkeld in tekenen met pastelkrijt en inkt.
Instagram: www.instagram.com/renate.
Facebook: https://www.facebook.com/
Linkedin: nl.linkedin.com/in/renate-
‘Margot’, Renate Hofsteede
Ronne van den Hurk
Ronne van den Hurk is zowel dromer als denker. Ze kan gebiologeerd raken door de onwaarschijnlijke complexiteit van het menselijk lichaam; de wonderlijke schoonheid van een houding of kleine beweging die een mens zo uniek maken. Maar evengoed fascineren haar de vaststaande lijnen en uitgesproken vormen van architectuur en interieurs. In dit alles vindt zij een bepaalde mathematische harmonie, een heilige geometrie, die zij haar leven lang al koestert en bestudeert. Of het nu is door de bewegingen van de planeten die zich vertalen in astrologische principes, de frequenties van geluid die helende eigenschappen lijken te hebben, of het gebruik van de gulden snede binnen de beeldende kunst. Ronne houdt intens van het buiten wonen, maar werd weer betoverd door de schoonheid van de stadse architectuur tijdens haar wandelroute van het station naar de Klassieke Academie in het centrum van Groningen. Prachtige gebouwen, verschillende tijden en stijlen, mooie portiekjes, art nouveau elementen en eeuwenoude muren die allemaal een overvloed aan geschiedenis herbergen. Voor haar eindexamenproject heeft Ronne daarom gekozen voor een ode aan de stad en diens architecten, waarbij zij zich helemaal gericht heeft op deuren in de binnenstad. Zowel bekende deuren zoals die van het Provinciehuis, het Dagblad van het Noorden en het Groninger Museum, maar ook onbekende deuren. Deuren zijn het visitekaartje van gebouwen en hebben altijd iets magisch. Zoveel mensen die er doorheen zijn gelopen. En wat bevindt zich achter de deur? De techniek die ze voor dit project gekozen heeft is de reductiehoutsnede. Een ambachtelijke, tijdrovende manier van werken waarbij zorgvuldige planning, maar ook flexibiliteit en het verrassingselement een rol spelen. Door laag voor laag weg te snijden en het overgeblevene steeds te drukken ontstaan kleurrijke beelden die zich bij iedere drukgang verder verdiepen en ontwikkelen.
www.ronnevandenhurk.nl
Instagram: ronnevandenhurk
‘Turfsingel 92B/92C’, Ronne van den Hurk
Annelies Groeneveld-Lems
Annelies Groeneveld-Lems (1987) groeide op in Ermelo en woont in Amersfoort. Tijdens haar studie theologie ontdekte ze het schilderen met olieverf. Dat maakte haar zo enthousiast, dat ze zich inschreef bij de Klassieke Academie. Haar voorliefde ligt bij het schilderen van mensen. Annelies vindt het leuk om naast wat iemand typeert, met kleur, licht en donker een herkenbaar beeld te scheppen. Een inspiratiebron is het werk van de Deense Anna Ancher (1859-1939). Zij schilderde herkenbare onderwerpen in heldere kleuren en veel zonlicht, met een liefdevolle toets. Een voorbeeld, waar Annelies steeds bij terugkomt. Voor haar afstuderen beschilderde Annelies kleine paneeltjes, op het formaat van ouderwetse afgedrukte foto’s, om daarmee het licht in haar dagelijks leven te vangen. Vertraagde fotografie, zou je het kunnen noemen, als ode en herinnering. Naast de dagelijkse onderwerpen wordt Annelies ook geïnspireerd door de schoonheid in haar geloof. Tijdens haar studie theologie heeft ze geleerd om na te denken over wat de oude verhalen uit de bijbel in het dagelijks leven kunnen betekenen. Ze houdt ervan om met verbeeldingskracht te spelen en oude thema’s te vertalen in een herkenbaar beeld voor onze tijd. Het afgelopen jaar heeft Annelies zich beziggehouden met ‘de in zichzelf gekromde mens’. Een thema van kerkvader Augustinus (4e, 5e eeuw), dat verbeeldt hoe mensen zich afsluiten, maar weer gevonden kunnen worden in liefdevol contact, in het licht van God.
‘Incurvatus in se’, Annelies Groeneveld-Lems
Judith Schuurhuis
Judith Schuurhuis (1975) woont en werkt in het historische brinkdorp Den Ham in Overijssel. Tekenen en schilderen waren voor haar altijd een aanwezige passie op de achtergrond. Tot ze besloot deze passie meer ruimte te geven aan de Klassieke Academie: “In mij groeide een verlangen om vanuit diverse invalshoeken van docenten verdieping en feedback te krijgen op mijn werk. Ook wilde ik leren naar waarneming te schilderen en de klassieke basistechnieken ontdekken. Met daarbij het behoud van mijn eigenheid en expressie.” Het werk van Judith bevindt zich op het snijvlak van impressionistische en expressionistische stijlkenmerken. Ze ervaart veel plezier in het spel met kleur waarin ze neigt naar een vorm van drama om haar gevoelswereld tot expressie te laten komen. Daarbij heeft ze een sterke voorkeur voor een kleurenpalet met sienna-achtigen en okergelen, met hier en daar een groot contrast van complementaire kleuren. Op een haast meditatieve manier kan ze haar innerlijke wereld verbeelden op het doek. In haar eindexamenwerk staat het thema ‘Het licht van de Liefde’ centraal: “Ondanks alles, door alles heen ervaar ik een liefdevolle Bron. Voor mij persoonlijk is deze bron God. Ik zou het fijn vinden wanneer ik iets van deze persoonlijke ervaring door kan geven. Door middel van lichtinvallen, warm kleurgebruik en krachtige toets probeer ik deze liefde weer te geven. Het werk ontstaat vanuit een bepaalde flow. Alles in mijn omgeving waarin ik liefde ervaar, leent zich als onderwerp om dit gevoel tot expressie te laten komen. De boerenlandschappen, mijn gezin, onze eeuwenoude boerderij of gewoon een boeketje uit de tuin. Mijn schilderij is geslaagd wanneer ik iets van deze lading over kan brengen aan de kijker.”
Instagram: judithschuurhuis
Facebook: Judith Schuurhuis Art
‘Love’, Judith Schuurhuis
Elina Zijlstra
‘Ik ontdekte dat kunst mijn taal was om mijn gevoelens een stem te geven.’
Elina Zijlstra vond als kind troost in de stilte. Terwijl anderen speelden in de zon, verloor zij zichzelf in de schaduw van een kamer met potloden en papier. Tekenen was haar manier om grip te krijgen op een wereld die soms overweldigend aanvoelde. Het licht dat door de gordijnen viel, de schaduwen die bewogen op de muren; die stille contrasten raakten iets in haar. Naarmate zij ouder werd, groeide haar fascinatie voor wat zich in het verborgene afspeelt. De momenten waarop we even niet worden gezien, de emoties die we niet hardop durven noemen. Eenmaal op de academie maakt ze zich de klassieke grondbeginselen van het schilderen eigen waardoor ze alle ruimte ervaart om tot de kern van haar wezen door te dringen en daar middels haar eigen beeldtaal vorm aan te geven. Kwetsbaarheid vormt daarbij de sleutel. Het is een proces geweest, van zichzelf leren begrijpen tot het durven laten zien van die kwetsbaarheid op het doek. Elina haar schilderijen zijn een reflectie van haar eigen reis: van een kind dat zich soms verloren voelt in de wereld, tot een volwassene die schoonheid ziet in het licht én het donker. Haar schilderijen vertonen een voortdurende dialoog waarin emotie tot leven komt. Het spel van contrasten – zacht en hard, helder en schaduwachtig – weerspiegelt de innerlijke wereld die we vaak verbergen. Schilders als Hendrik Breitner en Isaac Israël zijn een grote inspiratiebron die je terugvindt in haar werk. De losse verftoetsen, kleurgebruik en het sterke licht donker contrast is wat haar aanspreekt en ze waren hun tijd ver vooruit. Het werk Elina kan worden gezien als een uitnodiging om stil te staan, te voelen, en te reflecteren bij wat er in jou leeft. Elina zoekt naar dat ene moment waarop eenzaamheid omarmd wordt, waarin melancholie een onverwachte schoonheid onthult.
Instagram: Elina Zijlstra
‘Tussen waken en dromen’, Elina Zijlstra
